Sürdürebilirlik ve koruma ilişkisi*
Sürdürebilirlik; kelime köküne de baktığımızda önceden var olanın devamlılığı anlamına gelmektedir. Sürdürülebilirliği bu tanım kapsamında değerlendirecek olursak; Önceden var olan kültürel değerlerin gelecek nesillere aktarılması, içinde bulunduğumuz zamanın değerlerinin farkına varılması ve bunun gelecekte bir devamlılığı çabası içersinde olma durumudur.
Mimari bakış açısı ile sürdürebilirlik; yapıların geçmişten günümüze kadar geçirdiği tarihsel sürecin; çevresel, kültürel, estetik, mimari tüm ritimleri ve değerleri ile bu güne taşınması, günümüzde de eskileri ile tartışılıp değerlendirilmesi ve geleceğe aktarılma çabası diyebiliriz. Tüm bu sürdürülebilir amaçları yerine getirme amacı ancak bir koruma tavrıyla gerçekleşmektedir elbette.
Koruma, mimari yorumu ile bir yapıya zamanında yapılan en naif müdahaledir. Örneğin yapının bahçesindeki bir çöpü kaldırmak veya yağmur oluğundaki tıkalı bir yaprağı almaktır. Böyle bir koruma, yapının eskiden günümüze kadar geçireceği süreci en sağlıklı şekilde tamamlamak ve bundan sonrasında da bu etkilerini gelecek olan nesillere aktarmaktadır. Bu koruma anlayışı sürdürülebilirliğin bel kemiğini oluşturmaktadır. (Tabi bu durum koruma kullanma dengesi üst başlığında tartışılmalıdır). Değerin bu şekilde aktarılması ve çevreye yansıtılması, geçmişin değerinin anlaşılmasını sağlamakla beraber içinde bulunduğumuz zamanında geleceğe taşınmasının temelini oluşturur.
Bir yapının geçmişten geleceğe devamlılığı ancak o yapının korunmasıyla sağlanabilir. Tabi bu koruma tavrı; yalnızca yapının fonksiyonel işlevlerini düşünerek değil aynı paralelde eserin yakın çevresinde ve kent genelinde sahip olduğu anı ve bellek değerleri kapsamında düşünülmelidir –ki bu durum kentlinin kente yönelik aidiyet duygusunun en temel öğesidir. Bu koruma süreci, geçmişten geleceğe tamamen bir bütünlük oluşturmakla beraber sürdürülebilirlik kavramının satır başıdır.
*https://issuu.com/azizm/docs/edergisubat2009
