Umut(suz) Olmak – Işık Cem Özok

Umut(suz) Olmak*

 

Ben ne insanlar gördüm,

soğuktan çatlamış ellerini gökyüzüne bir albatros kanadı misali açmış,

yaşlı gözlerinin altındaki yumuşacık tenine,

bir yağmur damlası düşsün diye yaradana dua ederken,

dudakları ebediyen mühürlenmiş, düşüncenin somutlaşamadığı o an,

İçinde fırtınalar kopuyordu, çığlık çığlığaydı ruhu,

bir avuç su, bir lokma yiyecek, bir damla şifa istiyordu, haykırıyordu çıldırmışcasına.

 

Ben ne insanlar gördüm,

Bir karış vatan toprağı uğruna,

Gecenin soğuğu buz gibi keserken bedenini,

Ve yine bir karış vatan toprağı uğruna siper ederken narin bedenini,

Bu memleketi karış karış satanlar ayaklarında terlik, çayını yudumlarken,

O zifiri karanlığı gözetliyordu, biliyordu eve tek parça dönemeyebileceğini,

Nefesinin buğusu gözlerini okşuyordu, ruhunun sıcaklığı bedenini ısıtıyordu,

Ve biliyordu ciğeri beş para etmez namussuzun kör kurşununa gidebileceğini,

Fakat özlemişti yuvasını, emindi arkasında yaşlı gözler bırakmayacağından.

 

Ben ne insancıklar gördüm,

Hastalıktan derisi soyulmuş, bir deri bir kemik

Uçuruma düşmeden önce son dal parçasına tutunmuşcasına, sedyeye tutunuyordu düşmemek için,

Doktorlar “en fazla bir ay” diyordu, bütün kapılar kapanmıştı, bütün yollar çıkmazdaydı artık.

Fakat gözleri tutsak ama neşeli bir ağacın yapraklarından parlayan ışıkla,

sevdiklerine dolu dolu, umut saçan gözlerle bakıyordu,ve sanki..

Sanki kendisi için yere düşen her damla gözyaşını, bir nefes sıhhat gibi içine çekiyordu,

nefes alıyordu hala, derin derin soluyordu havayı, ve..

Ve biliyordu bu dünyadan göçüp gittiğinde,

Arkasında bıraktığı papatyaların kokusunu alabilsin sevdikleri, hep hatırlansın istiyordu.

Ölüm onu kıskıvrak yakalamıştı, fakat o ölüme inanmıyordu,

Yere attığı her tohum misliyle meyvesini verecekti, bundan emindi.

 

Ben ne yüce insanlar gördüm,

Kimi iman etmişti,

kimisi hayal kurmuştu,

kimisi de kanıtlamıştı narin bedeninin çelikten bir ruha sahip olduğunu,

ortak paydaya ulaşmışlardı sonunda,

Hepsi imkansıza giden yolda imkanı yakalayabilmişti,

Ve hepsi insanı insan yapan duyguya sahipti, onun adı..

Onun adı umuttu…

*https://issuu.com/azizm/docs/edergiaralik2011

Bunu paylaş: