Üzgün*
bir çiçek açımı gelelim yan yana
düşlerimizi anlatalım birbirimize
sessizliğinden biçtiğin elbiselerin
dikişine kaydı gözlerimin ucu
bize kayıtlı ne var
ıssızlığına yatan yollardan gayrı
ökçesi düşmüş adamın
yarım aksak yürümesini düşün
uzaktan bakınca kara kuru bir gölge
çiçeğini büyüten yaprakları düşün
bu kapın sövesinden sarkan sarmaşığı
eşiğine değin patlamış güneşin
sarışın kadınları mevsiminden üzgün
işte yazımız güzümüz elimizde
bir ömrün romanı dolu dolu yazılmalı
omuz verdiğimiz dağların silsilesine
yoldan geçen herkes başını koymalı
***
Görsel: Beyaz Gece (1901) – Edvard Munch
*https://issuu.com/azizm/docs/azizmsanatedergi109
