İyi hatırlarım:
Ormanın yağmurla şen şakrak,
adamotuna dönmüş sevgililer gibi
iç içe olduğu bir gündü,
çok iyi hatırlarım.
İyi hatırlarım meşeleri, kavakları;
gökyüzüne tehditle
ve zarafetle uzanan dalları.
Karıncaları, sincapları hele!
Hele o öpüşler demetini,
kucak dolusu çiçekleri hele!
Patikaları çıkarken
ıslıkla söylenen
o cânım türküleri..
Hepsini çok iyi hatırlarım.
Ama işte
tüm bunların ortasında, orada,
ne tüm bunlara karışan
ne de tüm bunlara görünen bir ağaç vardı.
Bir ağaç vardı,
yağmurun dahi ıskaladığı.
***
Görsel: Dört Ağaç (1917) – Egon Schiele
*https://issuu.com/azizm/docs/azizmsanatedergi136
