Nevruzdaki o kelebeği gördüm bu gece
Kanadında küçük bir tanrı dokunuşu benek
Gözleri karanlıkta
Nevruzdaki o kelebeği gördüm bu gece
Bu gece nehirler durdu göl oldu sonra
Zaman akmayı bıraktı “an” oldu
Ve bir trafik lambası yanmayıverdi bu gece
yeşile,
Yağmurlar, düşemez oldu
Ve ben yandıkça daha üşüdüm
Soğudukça gönlüm lal oldu
Bu gece ben nevruzdaki o kelebeği gördüm
Gözlerindeki karanlıkta kendimi sonra
Benimle kalsın diye bu gece,
Beyaz bir karanfil açtı elimde
Ne yapıp edip kopardılar sonra
Gözyaşım oluverdi solunca.
***
Görsel: La Fortune Passe (1895) – Albert Maignan
*https://issuu.com/azizm/docs/azizmsanatedergi138
