“Bak, bu gülüş çok önemli”, dedi Kubilay Bey; Sadık Bey’e. Kocaman on üç perdelik “Mösyö Pretendoviç” oyunu Sadık Bey’in direktör Kubilay Aydın’ın değişiyle; yapmacık ama profesyonel gülüşü ile son bulacaktı. O gülüş bütün seyirciyi tetikleyip salonu alkışa boğmalıydı. Nitekim öyle oldu da. Sadık Erdem bu gülüş için altı ay boyunca çalıştı. Hataya yer yoktu. Oyunun ilk defa sahneleneceği gün heyecanlıydı. İlk perde oynanırken de heyecanlıydı ama üçüncü perde sırasında olması gerek, o fark etmeden geçmişti heyecanı. Ve nihayet son sahne geldiğinde bütün seyirci Mösyö Pretendoviç’in gülüşünü; o yapmacık, pis gülüşü ayakta hayranlıkla alkışladı. Sadık Erdem’in göğsü kabardı ve heyecanlandı son kez. On üç perde boyunca seyirciyi canlı tutmak zordu. Oyun bitti. Herkes gibi Sadık Bey de eve geçmek üzere ayrıldı salondan. Bir taksi tuttu. Taksici konuşkan bir adamdı. Yol boyunca konuştu. Sadık Erdem’in evine yaklaşınca da komik bir anım diye bahsettiği tişörtünü sabah ters giyme hikâyesini anlattı. Sadık Erdem tam yirmi dakika önce oynadığı sahte gülüşü tekrarladı fakat bu sefer kimse alkışlamadı.
***
Görsel: Terminatör 2: Kıyamet Günü (1991) – James Cameron (Yön.)
*https://issuu.com/azizm/docs/azizmsanatedergi139
