Gezi*
Parka gelmiş, gece yarısına kadar durduktan sonra Dedegöl Dağı tırmanışı için eve gidip hazırlanmış ve yola koyulmuştum. İstanbul’dan ayrılırken ortam sakindi. Sabah kamp yerinde “çadırları yakmışlar” sesleriyle uyanınca “acaba kimin çadırını yakmışlar” diye düşünmüştüm. Bunca zamandır kamp Yaparım hiç Çadır yakma olayıyla karşılanmamıştım çünkü. Ama gerçek bambaşkaydı tabi. Telefona sarılıp parkta olduğu düşündüğüm birkaç arkadaşımı arayıp hem kendimi hem de kamptakileri güncelliyordum. Tırmanış yapmak için bundan daha güzel (!) bir tarih seçimi olamazdı. Hiçbir sevgilimi (yani eski sevgililerimi canım) merak etmediğim kadar Park’ı, ağacı, direnişi, belki bir hayal ama daha ötesini merak ediyordum. Zaten döner dönmez de bisikletime atladığım gibi soluğu parkta aldım.
Şimdi, iki yıl sonra aynı tarihlerde yine aynı dağa gidiyorum. İlginç bir tesadüf denebilir ama yolda tüm hatıralarım canlanıyor. Sanki iki yıl öncesine yolculuk yapıyor gibiyim. Ne Berkin’in ne Abdocan’ın ne de diğerlerinin ölümleri gidiyor gözümün önünden. Onlara karşı bir utanç duyuyoruz, hakketmedikleri ölümleri yaşamış olmalarının üzüntüsünü besliyorum içten içe.
Hayatımız boyunca ‘Yaşamak bir ağaç gibi hür’ diye başlayan cümleler kurarken yada kurmaya çalışırken, kulaklarımızdaki kötü adam kahkahası çınlaması bizi gerçekten tek bir vücut yapmayı başarmıştı. Kaç kişiydik sahi binler mi, milyonlar mıydık?
Geceleri uyurken üstümü hep annem örterdi. Parkta hiç tanımadığım insanların arasında yatarken hiç tanımadığım insanlar üstümü örtmüş ve nedense annem üstümü örttüğünde bile bu kadar huzurlu hissettirmemişti.
Gezi hepimizde unutamayacağımız, unutmamamız gereken anılar bıraktı.
Gezi belki de bu neslin yapabileceği en büyük haykırış oldu.
Evet size romantik solcu diyecekler, evet ‘hâlâ mı Gezi yea’ diyecekler çıkacak, evet iktidar değişmemiş olacak ama Gezi uğruna ölen çocuklar, çocuğunu kaybettiği için dayanamayan anneler için hiçbirimiz o günleri unutmayacağız.
Ayrıca biber gazı oleyyy.